Galicia Máxica

Ao percorrer a estrada de Tarouba (topónimo de orixe prerromano ), na freguesía de Cerdal (Valença do Minho) atopámonos os restos dunha capela que parecía probablemente barroca. Á beira de esta existe unha explotación agraria na que pola súa edificación en forma de "L" e pola súa porta de entrada presumiblemente parecía os restos dun antigo pazo. E así o confirmamos despois. Trátase do pazo Quinta do Fojo aínda que deste moi pouco pódese apreciar xa, pois como dixemos na actualidade existe no seu interior unha explotación de gando. Trátase dunha capela rectangular do século XVI e coñécese como Capela da Quinta do Fojo ou Capela de Santa Ana. Sobresae o seu gran brasón familiar sobre a porta alintelada da fachada principal. O gran lintel tamén está decorado con dúas flores de lis e unha cruz similar á trebolada con varios motivos fitomorfos . Toda a capela está construída cunha rústica cachotería agás na fachada que conta con perpiaños de boa labra. Isto

"Finuleito", así escribían a primeira referencia histórica sobre a parroquia de Fiolledo alá polo ano 991. Esta terra de bo clima e bos cultivos foi aproveitada pola familia Avalle para a construción do Pazo dos Señores de Fiolledo, quen foi enviados a esta zona fronteiriza para impoñer as novas leis inquisitorias cara a finais do século XV. Contaban que a Casa de Fiolledo é "a sexta máis antiga dos solares de España". Séculos despois conta unha historia citada por Álvarez Limeses, autor de Xeografía Xeral do Reino de Galicia, que o pazo era centro de reunións carlistas e os realistas puxeron sitio á casa e prendéronlle lume. Con todo os asediados baleiraron os barrís de viño, cultivo tan estendido nestas comarcas e lograron apagalo. Non foi ata o ano 1882 cando faleceu o último señor de Fiolledo, D. José María Avalle e Pereira. Hoxe en día existen os restos privados da casa xunto ás ruínas da capela, pero pouco poderemos apreciar da súa antiga configuración. A époc

Non é que a pequena ermida da Barca destaque particularmente pola súa arquitectura, nin sequera pola súa decoración, se non porque o seu emprazamento é único e impresionante. Localízase nun lugar especial pola confluencia de dous grandes vales, o do Cabe e do Sil, nunha zona profunda de grandes canóns naturais. Concretamente a unión da intersección dos ríos comprende as provincias de Ourense e Lugo e os concellos de Sober, Pantón e Nogueira de Ramuín. A ermida é sinxela e probablemente a súa orixe pérdese na antigüidade aínda que hoxe en día vexamos unha pequena construción rectangular de mampostería do século XVIII. O mesmo nome da Barca cóntanos que aquí existiu un importante paso en barca que unía as beiras destes ríos e cuxo orixe se remonta a tempos de esplendor do próximo mosteiro de Santo Estevo, pois un camiño real comunicaba ambas as beiras. No século XVII propúxose construír unha ponte pero o permiso foi denegado e as embarcacións seguiron sendo as protagonistas ata que no an

A 373 metros sobre o nivel do mar localízase a Capela de Santo Antão, en Caminha. Todo o monte é un fantástico miradoiro para observar a desembocadura do río Miño, así como o Monte de Santa Trega, a Foz do Minho e o Pinhal do Camarido. Trátase dunha capela rectangular de dous corpos con sancristía encostada cuxa historia se dilata ata o século XVII. A súa fachada ábrese cunha gran porta mediante arco de medio punto por baixo dun pórtico rectangular cuberto de tella, do mesmo xeito que o resto da capela. A súa localización aquí débese aos restos arqueolóxicos existentes nos arredores, como mámoas, petróglifos e muíños de man. Os restos da mámoa son perfectamente visibles xunto a unha mesa de pedra e xunto ao vertedoiro. Un sinxelo cruceiro preside a rotonda de entrada á cima onde está a capela. Máis fotos aquí MAPA - LOCALIZACIÓN

 União das freguesias de Vila Nova de Cerveira e Lovelhe Na saia noroeste da Serra da Gávea atópase a unha altura de 300 metros sobre o nivel do mar a capela da Senhora da Encarnação. Trátase dunha construción do século XVII da que temos constancia escrita no ano 1758. Recibe o mesmo nome que o monte onde se sitúa, o Monte da Sª dá Encarnação, desde o cal dominaremos un amplo panorama do val do Miño cara ao leste e cara ao oeste. Un pouco por encima localízase a famosa imaxe do cervo onde teremos tamén un fantástico miradoiro. Pódese chegar desde aquí andando por un carreiro habilitado ou tamén por estrada. Moi preto tamén pero estrada abaixo atópanse os restos da capela do Espirito Santo. Os días 12 e 13 de xuño realízase a romaría da Senhora da Encarnação na cal os romeiros ascenden en procesión desde a igrexa de Lobelhe. Máis fotos aquí MAPA - LOCALIZACIÓN

Moi preto do centro de Vila Nova de Cerveira, nunha montaña piramidal de 226 metros nas estribacións da Serra dá Gávea localízanse as ruínas da Capela do Espirito Santo. Pouco sabemos sobre ela, tan pouco que só sabemos que nunca foi acabada e o que vemos hoxe son os restos do inicio dos muros laterais e traseiro e da fachada que conserva a porta adintelada orientada ao oeste. Pola súa estrutura rectangular e porta adintelada parece unha capela do século XVIII. Tampouco sabemos a súa finalidade, aínda que tendo en conta os restos arqueolóxicos da Idade de Bronce do lugar probablemente tentásese construír para cristianizar o lugar. Con todo, a beleza deste lugar e as súas vistas fan máis que aconsellable a súa subida para logo recrearse coas grandiosas e únicas vistas do val do Miño e do Océano Atlántico. Moi preto temos a Capela da Senhora da Encarnação e o miradoiro de O Cervo. Máis fotos aquí MAPA - LOCALIZACIÓN

Seoane (Maevía, San Xoán) Os restos da ermida de San Amaro localízanse no lugar de Seoane, na parroquia máis norteña de Forcarei, en Meavía (San Xoán). Esta parroquia debe o seu nome á antiga vía ou camiño que por aquí circulaba, o Camiño Breeiro ou tamén coñecido como dos Arrieiros, ou quizais ao seu antecedente romano, pois aínda existen restos dunha vía secundaria. A orixe do topónimo "meavía" podería indicar a existencia dun punto equidistante entre outros dous e así o seu nome viría de "media vía". É posible que fose o punto intermedio do camiño dos arrieros entre Ribadavia e Santiago. Tamén se conta que un ramal do Camiño podería aproveitar este e de aí a advocación a San Amaro. Os citados restos atópanse nun pequeno montículo de 490 metros que forma un meandro do Río Umia, o cal se localiza a escasos metros por baixo da capela. Hoxe día consérvanse os muros e os arcos e as vigas de madeira que sostiñan a cubrición que se derrubou no século XI

A medio camiño entre as aldeas de Bouzas e Presqueiras levántase unha suave lomba de 635 metros. Sobre ela álzase unha pequena capela dedicada a San Vitorio e a tan só uns metros unha roca sobresae do chan e sobre ela un pedrusco aguanta un cruceiro. O motivo da colocación do cruceiro e a capela non é máis que un feito sacralizador dun posible lugar de culto de orixes milenarias xa que sobre a roca que sobresae existen varios petróglifos de forma concéntrica e mesmo un que puidese ser serpentiforme. Na roca que se apoia labrouse posteriormente ao Anxo da Agonía e na cruz o Cristo crucificado. Poderemos observar tamén na roca base dúas cruces que puidesen ser indicadores de termo pois a división parroquial de Presqueiras ten aquí os seus límites. O lugar despide unha gran enerxía e é que desde aquí te crerás estar á beira dos astros e non pola súa altitude pero si pola súa situación despexada. Poderás ver o sol caer sobre o horizonte así como velo espertar cada mañá sobre el. Aquí, dura

No lugar de Varóns, en Filgueira, atópase un fermoso conxunto arquitectónico tradicional composto por unha ponte, unha capela, un lavadoiro, unha fonte, un cruceiro e os restos de varios muíños. Este pequeno recuncho onde predomina a vexetación autóctona de ribeira está formado polo río San Xosé que nace nos Montes de Moeiras. O seu pequeno curso esténdese apenas 2 quilómetros e en Filgueira entrega as súas augas ao Miño. O lugar está acondicionado como área recreativa e para iso contamos con mesas e papeleiras. Agora imos identificar cada un dos elementos que forman este fantástico conxunto. Empezamos pola ponte de pedra que o cruza e que dá acceso á capela. Denomínase igual que o río e a súa antigüidade remóntase ao século XVIII. Ten un arco de medio punto lixeiramente apuntado. De rasante recta aínda mantén os pretiles e a calzada e está realizada nunha boa cantería e sillares de boa factura. Cruzando a ponte temos acceso á sinxela capela de San Xosé, do século XIX. Trátase dunha er

Por encima das ruínas do mosteiro de San Fins de Friestas levántase un pequeno cume que pertence ao sistema de Monte do Faro e que alcanza preto dos 400 metros sobre o nivel do mar. Localízase nunha situación privilexiada sobre o val do Miño e sobre os montes e terras circundantes polo que é posible alcanzar unha visión de gran parte do Baixo Miño, desde Tui ata os Montes da Paradanta. Por iso sería posible a localización aquí dalgún tipo de asentamento medieval de defensa da Raia do que con todo non temos constancia. Desde o punto máis alto veremos o mosteiro antes citado así como o santuario de Nossa Senhora dous Remédios de Soutelo . Trátase pois dun fantástico miradoiro onde non atoparás diferenzas fisícas entre o sur de Galicia e o norte de Portugal e onde che darás conta de que o Miño non é máis que un pequeno escollo na xeografía. Preto do cume existe unha pequena e sinxela ermida dedicada a Santo Ovídio, ás veces tamén denominado Santo Ouvidio. De planta rectangular cóbrese co

Tomeza Nas estribacións da Serra dá Fracha e vixiante do Val do Tomeza elévase unha pequena lomba de 147 m nas proximidades da cidade de Pontevedra e na parroquia de Tomeza. Hai máis de 2000 anos o lugar foi ocupado por un poboado castrexo e posteriormente seguro que foi atalaia de vixiancia da gran depresión, xa que o dominio visual é moi amplo, chegando mesmo a ver Monte Pornedo e a Illa de Tambo cara ao oeste. Cara ao norte teremos unha boa panorámica da cidade de Pontevedra e cara ao sur dominaremos Tomeza e o paso do val en Figueirido. Con todo o único que apreciaremos de este é o seu contorno, os seus fosos e prácticamente nada máis. Unha das construcións que nos di que no lugar existía algo pasado, misterioso e pagán é a ermida de San Cibrán que ocupa o lugar máis alto. A presenza de San Cibrán en ermidas situadas no alto dunha lomba é un dos feitos máis repetidos neste tipo de conxuntos. O culto de San Cibrán é moi antigo, un dos máis afastados na historia de Galicia. Dise que