Galicia Máxica

Mourulle (San Vicente) - Ínsua (San Xián) Ata fai tan só oitenta anos as posibilidades de cruzar o Miño por unha ponte non era tarefa fácil. Por iso existían ao longo do seu curso multitude de embarcadoiros para cruzalo por medio de barcas. Aquí, entre O Saviñao e Taboada existía un paso deste tipo ata os anos 40 do século pasado. Foi nesta época cando se construíu unha boa ponte de formigón cuxo tempo de uso durou menos de dúas décadas. E isto foi porque augas abaixo do Miño construíuse nos anos 50 o gran encoro de Belesar . Era coñecido como Ponte Fortes, en honra ao seu impulsor e foi construído entre 1942 e 1945. Mentres se construía xa se sabía o seu futuro pois anos despois foi alagado polo pantano nomeado e tívose que volver ao uso das barcazas. Pero a unión das parroquias de San Xián de Ínsua e de San Vicente de Mourulle volveuse recuperar grazas á construción doutra ponte finalizada en 1969. Foi deseñado polo enxeñeiro de camiños José Antonio Torroja Cabanillas, II Marqués de

A principios do século XX existía unha demanda moi grande de madeiras para os serradoiros de toda Galicia e para a exportación desta materia cara ao Levante. O benigno clima de Galicia provoca que moitos mostrasen interese na superficie forestal galega e na súa comercialización. A esta demanda industrial debemos engadirlle o auxe da celebración da Festa da Árbore que séculos atrás gozaba de gran reputación e conseguiu concienciar a moita xente da necesidade dunha repoboación efectiva e un uso sustentable dos montes. Por iso, a principios de século, comezan en Galicia a implantación dos primeiros viveiros forestais levados a cabos por enxeñeiros da materia. Estes viveiros eran como "hortos" onde comezáronse a plantar pés de árbores para a súa venda a empresas, particulares e mesmo concellos. Por iso adaptábanse hectáreas de monte para o seu uso forestal. Creábanse presas, canles para rega, balcanes, pistas, casas forestais e mesmo serradoiros. Comezouse a introducir especies f

Dous dos principais ríos das Rías Baixas, o Verdugo e o Oitavén, unen as súas augas en Soutomaior para entregar o seu gran caudal na Enseada de San Simón, provocando así a formación da gran Ría de Vigo. É despois xusto desta unión onde se atopa a ponte colgante do que tratamos neste artigo. Desde el poderás contemplar a unión destes e sentir no lugar unha sensación máxica de difícil descrición. Non saberás cal é o río principal nin cal é o seu afluente, pois posúen características similares ata o punto de existir certo debate de cal debe ser o nome do río que chega ata o mar. A ponte colgante elévase a unha altura duns 6 metros sobre o nivel do río e ten unha función de paso para pescadores e como non, para senderistas que percorren as beiras destes dous ríos. O lugar é coñecido como Poza dás Bestas, xa que ten unha gran profundidade. Para chegar ata el nós fixémolo desde a ponte medieval de Comboa, situado a menos de 1 qm río abaixo. Con todo é posible tamén facelo desde a beira sur,

Calvos Los petroglifos son y eran marcas inconfundibles para los lugareños en toda Galicia ya que eran conocidos desde tiempos inmemoriales y su historia en forma de leyenda pasaba de boca en boca hasta llegar a nuestros días. Aunque no sabían bien su origen sí sabían que algo había en ellos que hacía de estas piedras lugares con magia. Estos lugares especiales e inconfundibles fueron pronto incorporados como señales y marcas divisorias entre concellos y entre parroquias vecinas. Es el caso del petroglifo que nos ocupa, el de Xampardiño, situado entre los límites de los concellos de  Fornelos de Montes y Pazos de Borbén. Unos metros más abajo de estas representaciones sigue una línea de piedras que que nos conducirá a un gran penedo que es el marco territorial de tres concellos: Los antes nombrados de Fornelos y Pazos y el de Soutomaior. Dicha piedra está marcada con las iniciales de las parroquias y concellos junto a una gran cruz grabada. La roca del Petroglifo de Xampardiño tiene va

Capela de Santa Ana No Monte do Faro , moi preto da igrexa, existe un fabuloso miradoiro onde se construíu unha curiosa capela que data de 1905. Accédese directamente desde o santuario e pasaremos por diante dun gran edificio para os romeus. A capela atópase no punto máis alto deste promontorio e ten unha planta octogonal. No seu interior unha discreta hornacina resgarda a imaxe de Santa Ana. Na chaira do aparcadoiro poderemos ver dúas fontes e un curioso cruceiro que mantén unha columna cun estraño motivo decorativo sobre o fuste. Coróao unha moderna cruz latina. Na súa base poderemos ler diversas inscricións e unha delas parece marcar o ano 1840. Aínda que non temos constancia é moi probable que este lugar fose un asentamento castrexo na antigüidade xa que son varias as similitudes con este tipo de asentamentos. Nun chalé xunto ao miradoiro poderemos ver diversas pezas dun lagar que seguramente pertencese ao mosteiro que probablemente houbese xunto á capela de Nossa Senhora do Faro.

Capela de Nossa Senhora do Faro Ganfei O Monte do Faro localízase moi preto da localidade de Valença e levántase ata os 566 metros converténdose no punto máis alto dos arredores. A súa cima serve como punto de comunicacións e son varias as antenas instaladas sobre el. Uns metros máis abaixo atópase a Capela de Nossa Senhora do Faro que celebra a súa romaría o 15 de Agosto. Xunto a ela un restaurante aproveitou os restos dunhas antigas instalacións de romeus e toda a zona foi convertida nunha gran área recreativa con mesas e unha fonte dedicada a Sto Antonio de 1939. En canto á igrexa é de principios do século XVIII, concretamente do ano 1707 e foi fundada polos monxes benedictinos do Mosteiro de Ganfei. Foi abandonada en 1834 e pouco despois recuperada de novo. Xunto á igrexa existe un castiñeiro centenario que seguramente viu nacer esta capela. Este atrio ten as súas laxas repletas de inscricións que ao noso parecer serían de principios do século XX. Non temos constancia dunha ocupaci

Convento de Nossa Senhora de Mosteiró Cerdal En portugués a palabra "mosteiro" significa mosteiro, do mesmo xeito que en galego. Con todo con til na última "ó" (Mosteiró), amplía o seu significado referíndose a un "mosteiro pequeno". É o caso do mosteiro que nos ocupa, que de pequeno hoxe en día non ten nada. O que se ten é de abandono e se ninguén o remedia pronto os restos dos muros do mosteiro en cuestión virán abaixo. Ao sur do concello de Valença atópase a freguesía de Cerdal onde se conservan os restos dun gran mosteiro hoxe esquecido a pesar de contar cunha igrexa que é monumento nacional que está totalmente conservada. Conta a lenda que o primeiro cenobio foi fundado por eremitas que gardaron a imaxe da Virxe ante a invasión moura do século VIII. Da existencia dunha edificación xa nos fala Frei Agostinho de Santa María da cal nos di que foi abandonada no século X. A mediados do século X son os benedictinos os que fundan un mosteiro que posteriormen