Galicia Máxica

Por encima das ruínas do mosteiro de San Fins de Friestas levántase un pequeno cume que pertence ao sistema de Monte do Faro e que alcanza preto dos 400 metros sobre o nivel do mar. Localízase nunha situación privilexiada sobre o val do Miño e sobre os montes e terras circundantes polo que é posible alcanzar unha visión de gran parte do Baixo Miño, desde Tui ata os Montes da Paradanta. Por iso sería posible a localización aquí dalgún tipo de asentamento medieval de defensa da Raia do que con todo non temos constancia. Desde o punto máis alto veremos o mosteiro antes citado así como o santuario de Nossa Senhora dous Remédios de Soutelo . Trátase pois dun fantástico miradoiro onde non atoparás diferenzas fisícas entre o sur de Galicia e o norte de Portugal e onde che darás conta de que o Miño non é máis que un pequeno escollo na xeografía. Preto do cume existe unha pequena e sinxela ermida dedicada a Santo Ovídio, ás veces tamén denominado Santo Ouvidio. De planta rectangular cóbrese co

União das freguesias de Gondomil e Safins Soutelo No concello de Valença e na unión de parroquias de Safins e Gondomil existe un lugar denominado Soutelo. Alí elévase unha pequena cima de 259 metros de altura cuxa figura lémbranos a silueta dun asentamento castrexo. Á súa forma elíptica debémoslle engadir os seus posibles fosos totalmente desconfigurados e sobre todo nunha das súas ladeiras a existencia dun elemento sacralizador de importancia: a Capela de Nossa Senhora dos Remedios. Do posible castro nada se pode ver pois na súa croa existe hoxe unha piscina municipal e son varias as estradas e pistas que o atravesan. Xunto á igrexa atopamos o motivo pagán que seguramente deu orixe á capela, hoxe igrexa parroquial. Xunto a ela eríxense dous xigantescos penedos que forman un gran oco por baixo delas. Alí, segundo a tradición cristiá apareceuse a Virxe. Poderemos ver entre reixas debaixo da gran roca un pequeno monumento á aparición da cal non sabemos se foi unha aparición mariana ou be

Mosteiro - Igreja de São Fins de Friestas Sancti Mametis de Fenestris FRIESTAS A tan só 12 quilómetros de Valença localízanse nunha ladeira do Monte Faro e a 200 metros de altura os restos do mosteiro milenario de San Fins de Friestas cunha clara influencia do románico e cantería galega. Causa impresión o estado desta xoia histórica na que poderemos gozar dun gran número de elementos patrimoniais de entre os que destaca a súa espectacular igrexa románica. Claustros, soportais, cemiterio, acueducto, muíño, capelas, dependencias, lagares, eiras, terreos de cultivo, murallas, capelas e fontes, son só unha pequena parte do que nos depara este lugar que foi moi modificado durante os últimos séculos. Non hai unanimidade para a súa antigüidade. Mentres que uns sitúan as súas orixes xa en época alto medieval (principios de século VII), para outros a súa fundación sería no século XII. A derriba dun nártex secular no século XX no que existía unha data primitiva impediu o seu estudo minucioso e p

Desde Arbo ata A Guarda hai unha distancia de 70 qm de río Miño que fai fronteira física entre Galicia e Portugal. En todos eses quilómetros tan só existía unha ponte que unía os dous países ata a década dos 90 do século XX. Existían outras formas de cruzalo pero era necesario facelo por transbordadores que cruzaban os vehículos ás veces guiados por un groso cable co obxectivo de aguantar a forte corrente que o Miño levaba durante longas épocas do ano. Exemplos eran os de Goián, Caminha ou Salvaterra. Por iso a ponte internacional de Tui foi durante máis dun século o paso máis adecuado para o tránsito de vehículos e de persoas. A súa construción no século XIX supuxo un antes e un despois nas relacións entre o norte de Portugal e o sur de Galicia. A súa construción provocou unha fonte de riqueza para ambos países xa que foron moitos os que cruzaban a fronteira en busca de produtos e negocios. Non é unha obra de Eiffel pero nel veremos clara a súa influencia. O seu deseño foi elaborado p

LONGOSEIROS - MOLDES O río Arenteiro fai de fronteira entre os concellos de Boborás e O Carballiño, entre as parroquias de Moldes e Longoseiros, pero só ata chegar á ponte de Ponterriza. Esta pequena aldea divídese entre os dous concellos, nunha liña que segue o seu camiño central desde a metade da ponte. Neste lugar existe un belo cruceiro e unha antiga ponte de orixe posiblemente medieval. Podemos considerar que a ponte pertence aos dous concellos e que quizais o cruceiro servira de marco de división parroquial. E máis se observamos o precioso cruceiro cuxas características nos levan varios séculos atrás, tantos que mesmo puidese ser dos máis antigos de Galicia e remontarnos ata o século XIV. Nel observamos as diferentes partes que parecen ser sacadas de diferentes lugares e de diferentes épocas. Destas partes destacamos unha do seu pedestal onde veremos representados unha escena con personaxes do clero, a nobreza e os vasallos, todos unidos da man. Por baixo vemos outra peza que lev

Herbón Existen dous templos en Herbón que marcaron o devir relixioso e cultural destas terras famosas no mundo enteiro polos seus pementos. Un é o convento de Herbón e outro a igrexa parroquial de orixe románico de Santa María. Esta última é unha igrexa con claro acento románico de transición, do século XII exactamente e que foi mandada construír polo mesmo Arcebispo Xelmírez. Ante nós levántase unha igrexa robusta, dun gran alzado que conta con contrafuertes a ambos os dous lados para a súa estabilidade. Móstrasenos claramente a influencia do románico compostelán na súa planta e na súa fachada de sillería de granito. Nesta fachada ábrensenos tres arcos dos cales dous son cegos e o que se abre é a porta principal cunha fermosa decoración na súa portada. Isto repítese na Ribeira Sacra en templos como o de Santo Estevo de Ribas de Miño e o de San Paio de Diomondi . Na súa porta, tres pares de columnas sosteñen as tres arquivoltas semicirculares. O seu parte de atrás remátase cunha ábsid

Convento de Santo Antonio de Herbón A beiras do Ulla sitúase un dos edificios monásticos máis emblemáticos desta comarca. Localízase moi preto da igrexa románica de Santa María de Herbón e moi cerquita tamén da localidade de Padrón. Foi fundado por Frei Gonzalo Mariño e Frei Pedro de Nemancos que recibiron os terreos no ano 1396 cedidos polos veciños e polo cabido de Iria. Seguidamente o mosteiro adquiriu importancia e pronto recibiu doazóns que farían pasar ao edificio por diversas fases construtivas. A primeira engloba desde a súa fundación ata o ano 1700 que pasa de ser un pequeno eremitorio a un bo convento que acollería no 1509 xa 22 persoas. No século XVII recibe un gran impulso pois pasa a ser colexio de misioneiros dirixidos polos Pais Franciscanos. Segundo bula papal ninguén podería ir a misións no novo mundo senón estudara nestes colexios. Así é como o convento adquiriu un gran poder e autonomía durante esta época. Por esta razón o edificio é agrandado e dotado de novos servi

O cruceiro que nos ocupa localízase no centro dunha das vilas máis populares do Camiño de Santiago e segundo algúns estudiosos podería tratarse do cruceiro máis antigo de Galicia. Sexa ou non o sexa o certo é que se trata dunha bela cruz de pedra do século XIV situado xunto á igrexa de San Roque. Por tanto trátase dun cruceiro gótico. Levántase encima dun pedestal sobre a que vai unha columna octogonal de época recente. A cruz orixinal uniuse cunha argolla de ferro que produce oxidación e con iso o desgaste da pedra da columna. Nun dos lados do cruceiro poderemos ver a Cristo crucificado acompañado de dúas figuras de difícil identificación pero que poderían ser San Xoán e a Virxe. Na outra cara temos de novo a Xesús sobre un trono mostrándonos as chagas producidas durante a crucifixión. O cruceiro orixinalmente era policromado e aínda se poden apreciar restos da pintura aos pés do Cristo onde tamén parece representarse algún tipo de templo á vista duns pequenos arcos oxivais. Dise que

Área recreativa Illa do Refuxio A Gándara O río Tambre pasa pola poboación de Sigüeiro pero xusto antes de chegar ata a vila existe unha gran illa na súa canle denominada Illa do Refuxio. Sobre ela e sobre as dúas ribeiras do Tambre hai acondicionada unha boa área recreativa de 0´6 ha que dispón mesmo dunha pequena praia fluvial. Ademais conta con mesas, basureiros, grellas, fonte e zona de aparcadoiro. A área recreativa está dentro do coto pesqueiro de Coto Sigüeiro que conta con máis de 10 km e nel atópanse especies como troitas, cachos e bogas. A zona ademais enmárcase nun belo espazo natural onde predominan carballos, ameneiros, salgueiros e freixos. Pódese acceder á illa por medio dunhas pasarelas de cemento habilitadas para tal circunstancia desde as dúas beiras do río. Xunto ao río tamén poderemos ver o refuxio de pescadores de Coto Sigüeiro e unha presa tradicional para desvío da auga cuxa función descoñecemos. O concello de Oroso dispón de ata cinco áreas recreativas. Máis fot

A PONTE En Arbo existe un lugar denominado A Ponte Cabaleiros por onde discorría a antiga PO-400 hoxe desviada uns metros máis abaixo. Neste lugar existe unha ponte do século XIX por encima do río Cea. A auga dos regachos eran aproveitados polas maquinarias dos muíños e outras industrias que precisaban desta enerxía. Por iso é frecuente ver tamén vellos serradoiros xunto ás súas canles. Aquí, xunto á antiga ponte do Cea temos os restos dun deles. Atópase totalmente abandonado e presenta varias edificacións de distintas épocas xunto ao río e sobre a súa canle. Por unha banda temos as antigas instalacións cuxos muros foron construídos con sillería e mampostería. O río Cea pasa por baixo da edificación mediante un gran arco de medio punto. Moi preto existen outras tres edificacións, unha de granito e outras dúas de ladrillos artesanais. Nelas aínda nos sorprenderán os restos de maquinarias e dos propios dentes de serras que se atopan totalmente abandonados. Causa impresión ver unha máquin

O val do Miño foi desde fai centos de anos unha gran "horta" onde se explotaban os recursos forestais madeireiros. Nos dous últimos séculos o uso da madeira destes lugares estivo moi demandado, pois era exportado ,entre outros, aos portos pesqueiros e a zonas do sur da Península para a elaboración de cestas e caixas para pesca e outros usos agrícolas. Estó levou unha gran deforestación dos vales xa que unido ao uso da propia madeira para a súa manufactura posterior engádeselle o seu uso como carbón vexetal para fundiciones de ferro e industrias similares. A chegada do carbón mineral e as máquinas de vapor antes da electricidade propiciou un lixeiro respiro aos recursos forestais. Con todo a madeira continuou co seu uso intensivo e este chegou ata os nosos días. A primeira enerxía, despois da humana, foi a hidráulica e posteriormente implementouse a máquina de vapor e por fin a electricidade. Proba desta actividade son os restos de numerosos serradoiros do val do Miño en ambas