Serradoiro Da Ponte | GALICIA MÁXICA
O val do Miño foi desde fai centos de anos unha gran "horta" onde se explotaban os recursos forestais madeireiros. Nos dous últimos séculos o uso da madeira destes lugares estivo moi demandado, pois era exportado ,entre outros, aos portos pesqueiros e a zonas do sur da Península para a elaboración de cestas e caixas para pesca e outros usos agrícolas.
Estó levou unha gran deforestación dos vales xa que unido ao uso da propia madeira para a súa manufactura posterior engádeselle o seu uso como carbón vexetal para fundiciones de ferro e industrias similares. A chegada do carbón mineral e as máquinas de vapor antes da electricidade propiciou un lixeiro respiro aos recursos forestais.
Con todo a madeira continuou co seu uso intensivo e este chegou ata os nosos días.
A primeira enerxía, despois da humana, foi a hidráulica e posteriormente implementouse a máquina de vapor e por fin a electricidade.
Proba desta actividade son os restos de numerosos serradoiros do val do Miño en ambas as beiras e moitos outros que continúan a súa actividade.
Nas Neves, xusto no cruzamento da antiga PO-400 co Río Termes, existen os restos dun antigo serradoiro.
O río Termes nace nos Montes da Paradanta e desemboca no Miño. Antes da súa desembocadura o Termes é vadeado por unha moderna ponte por onde discorre a estrada PO-400. Pero antes a estrada facíao por outra ponte do século XX e moito antes cruzaba por unha ponte do século XIX ou quizais anterior xa que o lugar recibe o nome da Ponte. Estes dúas últimas aínda se conservan no "meandro" da antiga estrada. Ambos están unidos, mesturándose a rústica sillería secular co moderno formigón do século XX.
Xunto a esta ponte polo que discorría unha vía antiga, temos os restos dun serradoiro que aproveitou nun principio a auga do río Termes e posteriormente outras novas enerxías.
Trátase dunha gran edificación que mestura como mínimo dúas etapas construtivas onde destaca a sillería de granito das súas bases, o baixo e un dos seus vans. O resto complétase con ladrillos artesáns elaborados en "telleiras" e tella do país. Por iso podemos pensar que as súas orixes vanse ata o século XVIII e á vista dos seus ladrillos o seu labor continuou ata ben entrado o século XX aínda que non se aprecian pegadas de sistemas eléctricos aparentemente nin se conserva in situ ningunha maquinaria de ningún tipo. Poderemos ver a zona de secado inferior e a cheminea. O resto está limpo e afianzado con grandes vigas de metal para evitar a súa caída.
Xunto ao serradoiro veremos un par de muíños de fariña que seguramente aproveitaban a auga da canle da industria veciña.
Estó levou unha gran deforestación dos vales xa que unido ao uso da propia madeira para a súa manufactura posterior engádeselle o seu uso como carbón vexetal para fundiciones de ferro e industrias similares. A chegada do carbón mineral e as máquinas de vapor antes da electricidade propiciou un lixeiro respiro aos recursos forestais.
Con todo a madeira continuou co seu uso intensivo e este chegou ata os nosos días.
A primeira enerxía, despois da humana, foi a hidráulica e posteriormente implementouse a máquina de vapor e por fin a electricidade.
Proba desta actividade son os restos de numerosos serradoiros do val do Miño en ambas as beiras e moitos outros que continúan a súa actividade.
Nas Neves, xusto no cruzamento da antiga PO-400 co Río Termes, existen os restos dun antigo serradoiro.
O río Termes nace nos Montes da Paradanta e desemboca no Miño. Antes da súa desembocadura o Termes é vadeado por unha moderna ponte por onde discorre a estrada PO-400. Pero antes a estrada facíao por outra ponte do século XX e moito antes cruzaba por unha ponte do século XIX ou quizais anterior xa que o lugar recibe o nome da Ponte. Estes dúas últimas aínda se conservan no "meandro" da antiga estrada. Ambos están unidos, mesturándose a rústica sillería secular co moderno formigón do século XX.
Xunto a esta ponte polo que discorría unha vía antiga, temos os restos dun serradoiro que aproveitou nun principio a auga do río Termes e posteriormente outras novas enerxías.
Trátase dunha gran edificación que mestura como mínimo dúas etapas construtivas onde destaca a sillería de granito das súas bases, o baixo e un dos seus vans. O resto complétase con ladrillos artesáns elaborados en "telleiras" e tella do país. Por iso podemos pensar que as súas orixes vanse ata o século XVIII e á vista dos seus ladrillos o seu labor continuou ata ben entrado o século XX aínda que non se aprecian pegadas de sistemas eléctricos aparentemente nin se conserva in situ ningunha maquinaria de ningún tipo. Poderemos ver a zona de secado inferior e a cheminea. O resto está limpo e afianzado con grandes vigas de metal para evitar a súa caída.
Xunto ao serradoiro veremos un par de muíños de fariña que seguramente aproveitaban a auga da canle da industria veciña.
Comentarios
Publicar un comentario